11 anos despois da maior catástrofe medioambiental que sofreu Galicia en toda a súa existencia moitos de nós aínda seguimos a pensar que en calquer momento pode ocorrer de novo.
Urquiola, Casón, Mar Egeo... a historia das nosas costas está ateigada de moitos nomes propios e un mesmo final. Independentemente da factura total en cada un dos casos, o galego acostumouse a ver afundir barcos dun xeito case cíclico. Xa fose fuel, petróleo ou compoñentes químicos varios, o noso mar vive exposto, e como se pode extraer da sentenza do xuízo do Prestige, ás diferentes "circunstancias" que fan naufragar buques e que, en todo caso, eximen de calquer responsabilidade penal ó governo de turno. E o que nos queda.
Unha alca divírtese xogando con plastilina (Fonte: webs.uvigo.es) |
Pero non foron os únicos. Federico VivaHonduras Trillo, daquela ministro de Defensa, tiña preparados os F-18 por se, chegado o caso, fose necesario bombardear o Prestige. López Sors, por aqueles tempos director xeral da Mariña Mercante, foi quen decidiu remolcar o buque lonxe da costa ante a negativa do capitán, Apostolos Mangouras, quen foi o único condenado -por desobediencia, ollo- e que, curiosamente, ate o día de hoxe foi o único que pediu desculpas polo dano causado. Grazas, pero tarde.
O resultado final non puido ser máis desvastador. 63.000 toneladas de fuel esparexéronse pola costa, un chapapote que prohibiu a pesca durante meses -causando perdas millonarias- e milleiros de aves e distintas especies marítimas víronse afectadas pola contaminación producida. A marea negra cubriu máis de mil quilómetros de costa, afectando a, ademáis de Galicia, Asturias, Cantabria, Euskadi e o sudeste de Francia. A inofensiva plastilina de Mariano Rajoy provocou perdas do redor de 4.000 millóns de euros e incontabeis danos ecolóxicos e medioambientais. Aínda hoxe, once anos despois, descoñecemos os efectos negativos a longo prazo que poden padecer os máis de cen mil heroes que participaron voluntariamente na limpeza das nosas costas, aínda que o que si sabemos é que moitos deles, cinco anos despois, seguiron sufrindo problemas respiratorios. Un estudo dun grupo de investigadores da Universidade da Coruña, no que expuxeron a un conxunto de roedores a un fuel semellante ó do Prestige, confirma que a exposición ó combustibel por inhalación causa danos no material xenético. E ben, ¿quen vai pagar esta factura?.
Dicía López Sors, no xuízo pola catástrofe, que afastar o 'Prestige' da costa foi a "mellor decisión" que se podía tomar. Á vista do resultado anteriormente exposto, preguntámonos: se esta foi a mellor decisión e, por ende, os efectos causados foron os mínimos que podiamos padecer, ¿de que consecuencias medioambientais poderiamos estar falando hoxe se a decisión chega a ser outra?. Non somos mariñeiros, nin pescadores nin enxeñeiros, pero unha cousa temos clara: se cagas enriba dun ventilador acendido a merda pode chegarlle ó veciño. E así foi.
¿Es un pájaro?, ¿es un avión?, ¡No, es... MarianononianoMAN! (Fonte: elconfidencial.com) |
Pero, ¿que terá que ver a doutrina Parot co Prestige?
Pouco tempo despois de coñecer a sentenza do TEDH, diversos grupos e asociacións de apoio ás victimas do terrorismo convocaban unha concentración en Madrid pedindo xustiza a favor da doutrina Parot. Horas antes, Mariano Rajoy declaraba en Bruxelas que a sentenza era "injusta y equivocada", aínda que debía "respetar" a decisión de Estrasburgo. Porén, e aínda desvinculándose da concentración promovida por, entre outros, a AVT, era o seu partido quen pouco despois emitía un comunicado onde manifestaban que "El PP se suma a la manifestación de las víctimas del terrorismo", e instaban a "todos los militantes y simpatizantes del partido a que acudan". ¿De que maneira podes, pois, respectar a sentenza dun tribunal e sumarte á manifestación en contra desa mesma sentenza?.
Non se critica a dor e indignación das víctimas, pero si o proceder. A culpa, en todo caso, non será do Tribunal de Estrasburgo por aplicar o sentido común; será dos diversos governos españois que no canto de modificar unha lei dos tempos do franquismo, empregaron parches con carácter retroactivo.
Como un mal chiste, macabro e funesto, o 13 de Novembro de 2013, xusto 11 anos despois desa vía de auga que provocaría o afundimento do Prestige, coñeciamos a sentenza cruel e inxusta que absolvía de toda culpa medioambiental ós tres imputados, entre eles o ex Director xeral da Mariña Mercante, López Sors. O que debemos entender entre liñas, pois, é que a culpa foi do temporal. Ou do mar. Ou da chuvia. Ou de Neptuno, Deus grego do mar, que na súa grandiosidade foi incapaz de evitar que o buque afundise. O Prestige pasará a historia non só por ser unha das maiores catástrofes medioambientais da navegación, se non tamén por ser un dos poucos desastres que se salde sen responsabeis. E o PP, que nesta sentenza tiña moito que perder, considera que o fallo demostra a súa correcta e adecuada xestión, e chama á cidadanía a respectar a decisión final. Mais, ¿por que se autoinfrixen tanta presión?, ¿por que se consideran os únicos imputados?, ¿por que respectan unha sentenza que non condena a ninguén no caso da maior catástrofe medioambiental do Estado, cando outros, non só eles, podían concorrer en culpa?, e sobor de todo, despois de saber que o suposto "fallo estructural" que afundiu ó Prestige coñecíase dende 1996.
Tomárono polo persoal. Por algo será.
¿Atopades xa as similitudes?
Mangouras, capitán do buque, lamenta o afundimento do Prestige. Ó parecer deixouse a carteira no camarote. (Fonte: elperiodico.com) |
No hay comentarios:
Publicar un comentario