¡Última oportunidad!, si te compras ahora esta televisión Panaponic te regalamos un presidente, ¡yo no soy tonto! |
Se este fose un Estado normal, estaríamos nas prazas, mais o de Vilalba tiña razón. Spain is different. Para todo.
O noso presi ten moita clase, iso é innegabel. É o Lionel Messi do Parlamento: como finta, como regatea, como deixa sentados ós xornalistas. E por se fose pouco, tamén tivo un papá que lle levou os cartos e non os declarou. E el, supostamente, tampouco sabía nada.
É o mestre do falar e non dicir ren; o taxista da verba; o home da "línea de crédito en condiciones ventajosas". A hemeroteca, moi puta ela, deixa en calzóns o máis pintado. Por todos son coñecidas as súas falsas promesas e o suposto momento do cambio. Súmate, dicía.
Mais non seremos nós quen fagamos un post enumerando as súas mentiras. Hai vídeos en youtube, entradas no 85% dos blogs e unha memoria colectiva plasmada nos muros do facebook. Si, ese lugar onde nos manifestamos sen movernos do sofá. Canto dano fixo Mark Zuckerberg á revolución social.
Pero non nos enganemos. A clase dirixente é o espello da sociedade á cal governan; neles reflectímonos todos, nos seus actos e nas súas verbas. ¿Ou é que non fixemos algún arranxo na casa e non pagamos o IVE?, ¿será que nunca traballamos en negro, ou cobramos parte da nómina nun sobre ysitehevistonomeacuerdo?, ¿e ese día que non fumos traballar porque, porque... e ese día que non fumos traballar?. A diferencia atópase na escala, única e exclusivamente, e semella que estamos rozando unha liña perigosa. O ibérico interiorizou a corrupción como elemento autóctono. A novela picaresca inventámola aqui.
Mais, ¿por que nos indigna agora máis que nunca a corrupción política?, ¿que diferencia hai, aparte da época, entre Filesa e a Gürtel, ou os sobres de Bárcenas co Caso Roldán?. A diferencia reside en que antes eramos ricos. Ou iso pensabamos.
Se uns parágrafos máis arriba diciamos que a nosa clase política estaba enferma, agonizaba e pedía a eutanasia, e un pouco máis abaixo concretabamos que os nosos dirixentes eran o espello onde se reflectía a sociedade á cal governaban... ¿podemos dicir entón que a nosa sociedade está enferma, agoniza e pide a eutanasia?. A nosa sociedade está débil e tirou a toalla. A clase política está enferma, mais, teimuda ela, loita por sobrevivir, ¿por que será?.
Se este fose un Estado normal, agora estariamos tomando as prazas. Pero aqui estamos nós, alentando a revolución dende blogspot.
Velaquí a insigne expresión dun español comodiosmanda, valente, emprendedor e triunfador . Maldito país de envexosos. |
El concepto es el concepto. Aínda que non o entendamos moi ben.