Votamos por enriba das súas posibilidades (Parte I)

"Bienvenidos a la fiesta de la democracia, pinchamos los últimos éxitos y hay refrescos y canapés para todos"

Si, sabemos que somos moi pesados poñendo fotos do franquismo, pero que ben que se votaba naquela época

Unha das frases coas que temos que convivir nestos tempos que corren -alerta de ranciofact-, é aquela que di que durante unha época vivimos "por enriba das nosas posibilidades". Esta frase ben a podería asinar un economista dunha tendencia política particular claramente marcada, como un xornalista liberal, pasando por un cidadán de a pé e rematando polo mesmísimo presidente do goberno. No primeiro e segundo caso, a afirmación trata de continuar a cortina de fume o ideario marcado polo cuarto. No terceiro, o caso do cidadán de a pé, trátase da constatación da crenza dunha mentira emitida por un altofalante.
Pero nós tamén recoñecemos que vivimos por enriba das nosas posibilidades. Ese cubata de máis que nos pagamos o 23 de Xuño do 2007 e que provocou a quebra do Lehman Brothers; esa comida en 2008 na que repetimos prato sabendo que non debiamos e que levou a centos de empresarios a despedir a moreas e moreas de traballadores; o día aquel que nos ligamos a aquela rapaza voluptuosa, loira, fermosa e cunha 100 copa B de peito -un cánon moi por enriba das nosas posibilidades mirándonos ó espello- que fixo que rebentase a burbulla inmobiliaria... certo. Non hai máis que discutir, a culpa é nosa...

Está ben; evitemos o sarcasmo e aceptemos a nosa cuota da culpa. O noso erro foi votar por enriba das súas posibilidades. Porque si, todos coñecemos casos de particulares que aproveitaron a burbulla inmobiliaria para especular ou familias que pediron créditos para irse de vacacións ou para mercar a televisión de plasma. Pero non fagamos da excepción a norma nin afoguemos no fume da cortina, cando a débeda das familias supón o 20% da débeda total, repartíndose o pastel restante entre a débeda pública, empresarial e financeira. Semella que non só nós vivimos por enriba das nosas posibilidades, pero iso non interesa.
A maquinaria propagandística do poder executivo é asi. En nós está o crer ou non.

Imaxe dese cubata de máis que provocou a quebra de Lehman Brothers

Vivimos nun Estado bi. Ou es do Barça ou es do Madrí; ou votas ó PSOE ou votas ó PP; ou tomas Colacao ou bebes Neskuí. Non coñecemos equipos de media táboa; non consumimos marcas brancas; non sabemos de partidos minoritarios ós cales votar. E a Lei non axuda; unha Lei que da maiorías absolutas atroces a partidos que non conqueriron nin tan sequera o 50+1 dos votos. Nunca, dende 1977, un mesmo partido político conseguiu máis do 50% dos escrutinio. Nunca. Maiorías simples que se convirten nas dictaduras da democracia. 
Pero non toda a culpa é do sistema D'Hondt. Non cando, nas últimas eleccións xerais, houbo un absentismo de case o 30%, que en números tradúcese en case dez millóns de votantes. Para facelo máis gráfico, o Partido Popular conseguiu 10.830.693 de votos. Saquen as súas propias conclusións.

Cando dicimos que votamos por enriba das súas posibilidades, referímonos a que votamos sen pensar nas posibilidades reais que tiñan de sacarnos desta.