O viaxe estelar de Esperanza Aguirre

Que di Esperancita, a esperanza da dereita conservadora e liberal, que que a xente nova emigre é un motivo de optimismo cun efecto moi positivo.

"Non vos confundades, choramos da felicidade que nos provoca emigrar"

Como sabedes os que nos escoitades -e os que non espero que o descubrades pronto-, unha das contas pendentes que temos no programa é a de comprimir nun .rar toda a actualidade dunha semana nunha hora de radio, cuspila en 57 minutos e que o resultado final sexa, cando menos, digno de contar e -o que é mais difícil-, digno de ser escoitado -de escoitar, non de coito-, o que moi poucas veces nunca ocorre. E non porque o resultado final sexa malo -ainda que hai de todo...-, se non porque a tarefa de resumir unha semana nunha hora é complicada, e un efecto inevitabel disto é que nos deixamos, de sete días que ten a semana, case catro no tinteiro...

Hai xente ó longo da vida que pasa e non volve, que pasa para quedarse, e outra que pasa, volve, marcha de novo, e se iso, xa nos veremos polos bares. Na política, como na vida mesma, hai persoeiros que pasan, non marchan, seguen aí, non os botas nin con auga quente, e outras que pasan, marchan, quedan, nisininonitodolocontrario, e din que marchan pero están, aínda que non queiras. Unha destas últimas é a dama de ferro española, a adalide conservadora, a que lle custa chegar a fin de mes, tan da terra chá que merca no Zara. A estas alturas do texto, moi seguramente adiviñariades de quen falamos, e non só polo título ou polas ligazóns. 

Pois nesas andabamos no último programa, cando nos vimos obrigados a ter que rexeitar contra a nosa vontade esta noticia, xa que a actualidade manda, e considerabamos que tiñamos máis de seis millóns de motivos para falar doutro tema moito máis importante. Porén, non queriamos deixar pasar a oportunidade de falar disto aínda que sexa pola verba escrita e non falada, pois, coma sempre, o que prima é o mensaxe máis que a canle, e que mellor que estrear un blogue radiofónico que con Esperanza Aguirre, que supoñemos que será como anunciar cafés con George Clooney, un reclamo infalibel.

Unha das cousas que ten, é que non cala. E quen non cala, acaba por cagala. Cun paro que supera o 50% na mocidade, moitos vense obrigados a coller as maletas e marchar, na maioría dos casos, contra a súa vontade. E "contra a súa vontade" significa obrigados, non porque non queiran traballar e fagan as maletas baixo ameaza, se non porque se ven obrigados a emigrar para traballar xa que o país no que viven non lles proporciona tal dereito.

Pois para Esperanza, que os nosos mozos emigren é superpositivo. Que non sabe por qué a xente se queixa. Que non entende por qué os mozos queren traballar aquí, co mundo que se lles abre logo dos Pirineos. Non seremos nós quen lle levemos a contraria á señora Aguirre. Por favor. É máis. Ate estamos de acordo en que viaxar e traballar fóra "enriquece" e abre mentes, mais no fondo, o importante está no matiz, na motivación de cada un para marchar. E a xente marcha obrigada pola situación e pola necesidade de traballar... vaia... como nos recorda iso ós tempos pasados. Bah... coincidencias.

O día que Esperancita quixo emigrar, pero tivo un problema co helicóptero.

O que temos claro é que se temos que emigrar é porque non valemos. Non como o fillo da Aguirre, que conseguiu traballo no Ministerio de Economía a dedo polo seu talento e valía. Os Aguirre, familia exemplar.

Así nos loce o pelo.