O Rei Juan Carlos, á saída dunha rave |
Pero non nos queixemos agora. Votámolo na Constitución. Bueno. Nós non. Os que o votasen no seu día. Eran outros tempos, dirán, e por iso non podemos ser demasiado crueis. Todo, absolutamente todo, hai que medilo en base ó tempo no que sucedeu. Logo dunha longa noite de pedra, todo o que fose abrir a xanela para airear o cheiro a alcanfor era positivo. E a Constitución, coas súas cousas boas -que as ten, ou alomenos as intencións-, tamén ten as súas cousas regulares e malas, pero, que carallo. Despois de aturar ó
Non deixa de resultar curioso que primeiro lemos que somos todos iguais ante a Lei e logo que o Rei é inviolabel. Algún pensará que a orde dos factores non altera o producto, pero se rasgamos un pouquiño máis, comezamos con un todos e rematamos en Juan Carlos, que non debe ser español -si, puristas, naceu en Roma-. Non nos extrañaría nada que Felipe estivese ansioso porque abdicase o Rei, e non por ser Republicano, se non porque ten que ser un choio iso da inviolabilidade.
Juan Carlos o día da súa proclamación como Rei, a piques de recibir a estrela que lle faría inmune |
Dicimos
moitas veces no programa que os políticos temen a verba "referéndum"
coma un neno teme ó coco. Cada catro anos votamos quen queremos que
decida por nós, mais non decidimos por nós en cuestións tan
fundamentais como as leis educativas ou mesmamente o aborto. E temen
o referendo porque significa que o pobo elixa por si mesma. Non vaia
ser que votemos algo que non lles guste, ¿que lexitimidade terían
para non aceptar a voz do pobo?. Chámanlle
democracia e non o é.
Hai
uns días coñecimos a noticia da suspensión da imputación da
Infanta Cristina no caso Nóos. En resumidas contas, semella que non
hai "ningún indicio" para inculpar á filla do Rei, porque
non tiña por qué coñecer os sucios negocios que se traía o seu
marido cando, presuntamente, desviou máis de seis millóns de
diñeiro público. Porén, o cidadán de a pé ten que entender que o
tren de vida que levaban os dous non facía sospeitar para nada a
Cristina de que Urdanga podería estar facendo uns cartiños en B que
non declaraba. Vaia. E nós que pensabamos que a parva era Elena.
Máis que parva, semella moi lista.
Cristina
engrosa a lista de "mulleres de" que non se enteran de
nada. Dende Ana Mato, que "non lle consta" o Jaguar que
había aparcado no seu garaxe, pasando pola muller de Bárcenas que
botou balóns fóra cando se soubo que ingresou máis de 10 millóns
na súa conta en 2007, acabando coa Pantoja, que, pobre dela, pensaba
que o seu mozo naqueles tempos sofría de síndrome de dióxenes,
¿quen ía pensar que nas bolsas de lixo que levaba a casa había
billetes e billetes de cincocentos?. Fraco favor lle fan ó feminismo
estas mulleres.
Como
nos gustaría ter de muller á Infanta Cristina, para facer e
desfacer o noso antollo. Non, case mellor. Como nos gustaría ter de
papá, ó pai da Infanta Cristina.
No hay comentarios:
Publicar un comentario