La ONU te dice: ¡HAKUNA MATATA!

"Vive y sé feliz... ¡de primero plato de lombriz!"

¿Non o recoñecedes?, ¿nin polo morro?, é Ban Ki-moon almorzando

Ninguén lles pode negar que non teñan ideas. Danlle ó maxín. Discurren. E nos tempos que corren -en serio, pido un contador para saber cantas veces escribimos esta frase neste blog-, fai moita falta. Algún día, non moi lonxe no tempo, veremos ós nosos dirixentes comunicando as novas propostas cun pelucón verde na cabeza, unha margarida que bota auga na solapa e unha pelota vermella no nariz. Un vestiario ó nivel das súas ideas.

Un deses ideólogos témolo moi preto. Non temos que irnos á ONU; é Ministro; de Agricultura, Alimentación e Medio Ambiente. Chámase Arias Cañete e entre os seus maiores logros políticos atópase o de comparar ás mulleres co regadío (<<los regadíos hay que manejarlos como las mujeres>>) ou acabarse un chuletón de tenreira co fin de demostrar que iso das vacas tolas era un conto chino. Supoñendo o seu IMC, damos por feito que non sufriu moito para conseguir esta fazaña da cal os xoglares fixeron versos que cantaron por todo o Reino ensalzando a figura do magnánimo heroe Cañete, que se xogou a vida loitando contra a encefalopatía esponxiforme bovina en forma de entrecot. Nin Darth Vader e Voldemort xuntos dan tanto medo.
Pero que non vos engane o seu físico. A primeira vista, semella ese compañeiro que todos tivemos na escola con poucas luces e moita forza que a todos caía ben, non se sabe exactamente se por pena ou por méritos propios. É o Yayirobe dos ministerios; o Pedro Picapedra popular; o Hodor do governo. Mais, dentro desos quilos de graxa, detrás dese corpo robusto e "colesterólico", atópase unha mente preclara, un diamante en bruto, un visionario adalide contra a crise. Se os anteriores exemplos non vos chegaban para desexar ser como mínimo un pelo da barba de Cañete, as ideas que propuxo para aliviar a crise familiar farán que odiedes as vosas nais por non ser a nai de Cañete.

O caso é que, a partir de non se sabe cando, non aparecerá a data de caducidade nos iogures. Anunciouno nunha entrevista para RNE, cunha frase que quedará marcada nos anais das grandes citas políticas como "la dificultad es una excusa que la historia nunca acepta" (Kennedy) ou "váyase, señor González" (Yousei Merruia Answer): "me los como 5 días más tarde y no me sientan mal". Pero que riquiño é Cañete, coa esa retórica infantil tan súa. Como é radio -algo moi familiar para nós-, non sabemos qué fixo acto seguido, pero non nos extrañaría nada que despois de tal afirmación comezará a golpearse ó peito o máis puro estilo xeneral Thade en 'El planeta de los Simios'. "Soy un machote y ahora toda España lo sabe", debeu pensar para os seus adentros.
Pero aparte de comer iogures caducados, tamén se ducha en auga fría. Velaí o tendes, un home ó cal non lle importa que se lle poña coma unha pasa de pequena sempre que sexa para aforrar enerxía. Vrabo. Digo... bravo -a sombra de Wert-. Quítámonos o chapeo ante vostede señor Cañete.
Mais o falar non ten cancelas. E un dos grandes problemas da clase política é que se atopa moi lonxe da sociedade e dos problemas reais da xente. Si, todos nos comimos algunha vez iogures caducados e non pasou absolutamente nada, pero cústanos crer que o Hodor do governo se atopase algunha vez nesa situación. E máis inversomil nos resulta a imaxe de Arias Cañete en pleno Decembro lavándose en auga fría. 
Fai o que eu digo, non o que eu fago.

Fai uns días, soubemos que dende a ONU -supoñemos que despois dun brainstorming que tivo que ser épico- recomendan comer insectos para acabar coa fame do mundo. Para reforzar a tese, presentan un estudo non que indican que no 2030 a Terra terá que proporcionarlle alimento a 9.000 millóns de habitantes e que os recursos non van medrar en proporción. 

Prato composto de insecto lepidóptero da familia Bombycidae sobre leito de beta vulgaris da familia das amarantáceas. Vamos, vermes con acelgas, a alta cociña do futuro.

¿E a que non adiviñades que político español apoia esta medida?. Unha pista: non é Esteban González Pons. Parece ser que o noso Ministro de Agricultura encántalle acompañar os iogures caducados con <<insectos fritos y pequeñitos que no son desagradables>>. Por favor, que alguén lle de un Nobel, un Oscar ou algo a este home.

Pois xa sabedes o que toca a partir de agora... ¿ese mosquito que leva toda a noite atormentándote?, ¡un entrante perfecto!; ¿esa térmite que está acabando cos teus mobles?, ¡un entremés de escándalo!; ¿esa mosca que anteriormente estaba voando sobre a cacoliña do teu can?, ¡a gornición ideal!. Se o quid da cuestión está en como vendelo mais, aínda así, non estaría de máis que saíse Ban Ki-moon e familia nunha rolda de prensa probando as delicias que tanto convidan a comer, xa que, a mellor maneira de dicir, é facer. 

¿Que nova idea estrafalaria será a seguinte?. Agardamos con ansias.