viernes, 24 de mayo de 2013

La ONU te dice: ¡HAKUNA MATATA!

"Vive y sé feliz... ¡de primero plato de lombriz!"


¿Non o recoñecedes?, ¿nin polo morro?, é Ban Ki-moon almorzando
Ninguén lles pode negar que non teñan ideas. Danlle ó maxín. Discurren. E nos tempos que corren -en serio, pido un contador para saber cantas veces escribimos esta frase neste blog-, fai moita falta. Algún día, non moi lonxe no tempo, veremos ós nosos dirixentes comunicando as novas propostas cun pelucón verde na cabeza, unha margarida que bota auga na solapa e unha pelota vermella no nariz. Un vestiario ó nivel das súas ideas.

Un deses ideólogos témolo moi preto. Non temos que irnos á ONU; é Ministro; de Agricultura, Alimentación e Medio Ambiente. Chámase Arias Cañete e entre os seus maiores logros políticos atópase o de comparar ás mulleres co regadío (<<los regadíos hay que manejarlos como las mujeres>>) ou acabarse un chuletón de tenreira co fin de demostrar que iso das vacas tolas era un conto chino. Supoñendo o seu IMC, damos por feito que non sufriu moito para conseguir esta fazaña da cal os xoglares fixeron versos que cantaron por todo o Reino ensalzando a figura do magnánimo heroe Cañete, que se xogou a vida loitando contra a encefalopatía esponxiforme bovina en forma de entrecot. Nin Darth Vader e Voldemort xuntos dan tanto medo.
Pero que non vos engane o seu físico. A primeira vista, semella ese compañeiro que todos tivemos na escola con poucas luces e moita forza que a todos caía ben, non se sabe exactamente se por pena ou por méritos propios. É o Yayirobe dos ministerios; o Pedro Picapedra popular; o Hodor do governo. Mais, dentro desos quilos de graxa, detrás dese corpo robusto e "colesterólico", atópase unha mente preclara, un diamante en bruto, un visionario adalide contra a crise. Se os anteriores exemplos non vos chegaban para desexar ser como mínimo un pelo da barba de Cañete, as ideas que propuxo para aliviar a crise familiar farán que odiedes as vosas nais por non ser a nai de Cañete.

O caso é que, a partir de non se sabe cando, non aparecerá a data de caducidade nos iogures. Anunciouno nunha entrevista para RNE, cunha frase que quedará marcada nos anais das grandes citas políticas como "la dificultad es una excusa que la historia nunca acepta" (Kennedy) ou "váyase, señor González" (Yousei Merruia Answer): "me los como 5 días más tarde y no me sientan mal". Pero que riquiño é Cañete, coa esa retórica infantil tan súa. Como é radio -algo moi familiar para nós-, non sabemos qué fixo acto seguido, pero non nos extrañaría nada que despois de tal afirmación comezará a golpearse ó peito o máis puro estilo xeneral Thade en 'El planeta de los Simios'. "Soy un machote y ahora toda España lo sabe", debeu pensar para os seus adentros.
Pero aparte de comer iogures caducados, tamén se ducha en auga fría. Velaí o tendes, un home ó cal non lle importa que se lle poña coma unha pasa de pequena sempre que sexa para aforrar enerxía. Vrabo. Digo... bravo -a sombra de Wert-. Quítámonos o chapeo ante vostede señor Cañete.
Mais o falar non ten cancelas. E un dos grandes problemas da clase política é que se atopa moi lonxe da sociedade e dos problemas reais da xente. Si, todos nos comimos algunha vez iogures caducados e non pasou absolutamente nada, pero cústanos crer que o Hodor do governo se atopase algunha vez nesa situación. E máis inversomil nos resulta a imaxe de Arias Cañete en pleno Decembro lavándose en auga fría. 
Fai o que eu digo, non o que eu fago.

Fai uns días, soubemos que dende a ONU -supoñemos que despois dun brainstorming que tivo que ser épico- recomendan comer insectos para acabar coa fame do mundo. Para reforzar a tese, presentan un estudo non que indican que no 2030 a Terra terá que proporcionarlle alimento a 9.000 millóns de habitantes e que os recursos non van medrar en proporción. 


Prato composto de insecto lepidóptero da familia Bombycidae sobre leito de beta vulgaris da familia das amarantáceas. Vamos, vermes con acelgas, a alta cociña do futuro.
¿E a que non adiviñades que político español apoia esta medida?. Unha pista: non é Esteban González Pons. Parece ser que o noso Ministro de Agricultura encántalle acompañar os iogures caducados con <<insectos fritos y pequeñitos que no son desagradables>>. Por favor, que alguén lle de un Nobel, un Oscar ou algo a este home.

Pois xa sabedes o que toca a partir de agora... ¿ese mosquito que leva toda a noite atormentándote?, ¡un entrante perfecto!; ¿esa térmite que está acabando cos teus mobles?, ¡un entremés de escándalo!; ¿esa mosca que anteriormente estaba voando sobre a cacoliña do teu can?, ¡a gornición ideal!. Se o quid da cuestión está en como vendelo mais, aínda así, non estaría de máis que saíse Ban Ki-moon e familia nunha rolda de prensa probando as delicias que tanto convidan a comer, xa que, a mellor maneira de dicir, é facer. 

¿Que nova idea estrafalaria será a seguinte?. Agardamos con ansias.

martes, 21 de mayo de 2013

Votamos por enriba das súas posibilidades (Parte I)

"Bienvenidos a la fiesta de la democracia, pinchamos los últimos éxitos y hay refrescos y canapés para todos"


Si, sabemos que somos moi pesados poñendo fotos do franquismo, pero que ben que se votaba naquela época
Unha das frases coas que temos que convivir nestos tempos que corren -alerta de ranciofact-, é aquela que di que durante unha época vivimos "por enriba das nosas posibilidades". Esta frase ben a podería asinar un economista dunha tendencia política particular claramente marcada, como un xornalista liberal, pasando por un cidadán de a pé e rematando polo mesmísimo presidente do goberno. No primeiro e segundo caso, a afirmación trata de continuar a cortina de fume o ideario marcado polo cuarto. No terceiro, o caso do cidadán de a pé, trátase da constatación da crenza dunha mentira emitida por un altofalante.
Pero nós tamén recoñecemos que vivimos por enriba das nosas posibilidades. Ese cubata de máis que nos pagamos o 23 de Xuño do 2007 e que provocou a quebra do Lehman Brothers; esa comida en 2008 na que repetimos prato sabendo que non debiamos e que levou a centos de empresarios a despedir a moreas e moreas de traballadores; o día aquel que nos ligamos a aquela rapaza voluptuosa, loira, fermosa e cunha 100 copa B de peito -un cánon moi por enriba das nosas posibilidades mirándonos ó espello- que fixo que rebentase a burbulla inmobiliaria... certo. Non hai máis que discutir, a culpa é nosa...

Está ben; evitemos o sarcasmo e aceptemos a nosa cuota da culpa. O noso erro foi votar por enriba das súas posibilidades. Porque si, todos coñecemos casos de particulares que aproveitaron a burbulla inmobiliaria para especular ou familias que pediron créditos para irse de vacacións ou para mercar a televisión de plasma. Pero non fagamos da excepción a norma nin afoguemos no fume da cortina, cando a débeda das familias supón o 20% da débeda total, repartíndose o pastel restante entre a débeda pública, empresarial e financeira. Semella que non só nós vivimos por enriba das nosas posibilidades, pero iso non interesa.
A maquinaria propagandística do poder executivo é asi. En nós está o crer ou non.


Imaxe dese cubata de máis que provocou a quebra de Lehman Brothers
Vivimos nun Estado bi. Ou es do Barça ou es do Madrí; ou votas ó PSOE ou votas ó PP; ou tomas Colacao ou bebes Neskuí. Non coñecemos equipos de media táboa; non consumimos marcas brancas; non sabemos de partidos minoritarios ós cales votar. E a Lei non axuda; unha Lei que da maiorías absolutas atroces a partidos que non conqueriron nin tan sequera o 50+1 dos votos. Nunca, dende 1977, un mesmo partido político conseguiu máis do 50% dos escrutinio. Nunca. Maiorías simples que se convirten nas dictaduras da democracia. 
Pero non toda a culpa é do sistema D'Hondt. Non cando, nas últimas eleccións xerais, houbo un absentismo de case o 30%, que en números tradúcese en case dez millóns de votantes. Para facelo máis gráfico, o Partido Popular conseguiu 10.830.693 de votos. Saquen as súas propias conclusións.

Cando dicimos que votamos por enriba das súas posibilidades, referímonos a que votamos sen pensar nas posibilidades reais que tiñan de sacarnos desta.

sábado, 18 de mayo de 2013

Tú eres un separatista sectario, yo soy un buen patriota español

El gallego, pa las vacas


Unha imaxe dun partido do Real Madrid en 1969. Hoxe en día, as bandeiras de San Xo... ah, non, que esta foto é actual.
Hai uns días, con motivo do partido de Liga que enfrontou ó Valladolid co Deportivo, soubemos por boca dos mesmos afeccionados deportivistas que a seguridade do José Zorrilla prohibiu a algúns dos siareiros entrar ó estadio con estreleiras galegas. Se o caso xa é denunciabel per se, polo simple feito de coartar a liberdade de expresión das persoas, é dobremente grave cando estos mesmos siareiros confirmaban que no estadio podían verse bandeiras españolas co poliño de San Xoán ondeando como se nada. E nós dicimos... xa que nos poñemos a prohibir, ¿por que non prohibilas todas?.
Supostamente, o argumento que empregaban os traballadores de seguridade era que as estreleiras "incitaban á violencia". Por esa regra de tres, temos que supoñer que o poliño na bandeira española, para estes elementos, debe incitar ó ecoloxismo. No problem pois.

Lonxe xa da "una grande y libre" -e menos mal, déixao ir-, os vestixios daquela época aínda perduran nos nosos días. Nas nosas rúas; nas nosas prazas; nos nomes dalgúns edificios públicos; e por que non, en certos medios de comunicación -chamémoslles neocons liberais, para que non se enfaden-. A Lei de Memoria Histórica, aprobada no Parlamento en 2007, establece, entre outras cousas, que "los escudos, insigniar, placas y otros objetos o menciones conmemorativas de exaltación personal o colectiva del levantamiento militar, de la Guerra Civil y de la represión de la dictadura deberán ser retiradas de los edificios y espacios públicos", o que para algúns, adoradores de tempos pasados e perfumados en alcanfor, constitúe un "atentado" á historia máis recente de España. Si. Estamos de acordo en que non debemos esquencer o noso pasado. Que todos o coñezan, que os nosos nenos o aprendan. Que saiban que durante case 40 anos nos governou un anano con voz de pito que conqueriu o poder a través das armas, deixando tras de si 150.000 mortos. ¿Cómo era aquilo de que un pobo que non coñece o seu pasado está condeado a repetilo?, pois iso. Historia para todos.
Agora ben. Partindo da base de que que poñan o teu nome a unha rúa significa recoñecemento, distinción e gratitude, ¿que lle temos que agradecer ó Comandante Barja ou ó General Mola, aínda que mole o seu apelido?. E sen ir máis lonxe: ate o 2008, Juan Canalejo tiña o privilexio de poñerlle o nome ó hospital da Coruña, un home famoso polas súas accións terroristas e por facer tragar gasolina e aceite de ricino as súas víctimas. Bravo. Xa postos, ¿por que non lle trocamos o nome ás escolas infantís 'galiña azul' por 'Garderías Herodes'?

Voltando á teima da bandeira, é moi habitual que nas discusións sobre a legalidade ou ilegalidade das bandeiras nos deixemos levar máis polo descoñecemento que pola realidade. De feito, non oficial non significa ilegal. Que o noso Estatuto non estableza que a estreleira, a bandeira que prohibiron en Valladolid, sexa a oficial, non significa que este prohibida. E tirando polo outro lado: que a do poliño de San Xoán este prohibida nos estamentos oficiais, non significa que por levala pola rúa te vaian multar. Opinións persoais aparte, o que non se pode tolerar é que che prohíban portar a estreleira argumentando a "incitación ó odio" cando coa española coa águia, que representa un rexime dictatorial -para os puristas, si, sabemos que ven dos tempos dos Reis Católicos-, non teñas ningún problema para entrar nun estadio de fútbol.
Na edición número 25 de 'Minoría Absoluta' -tedes o programa dispoñibel para a descarga-, falando sobre este tema, xurdiunos unha pregunta: ¿terá algo que ver o dereito de admisión?, ¿será que no estadio José Zorrilla de Valladolid especifican a prohibición de entrar portando bandeiras independentistas?. Non sabemos as inclinacións políticas do equipo nin directiva, pero o que si sabemos é que o estadio é municipal. Público.
O denunciabel é a diferente vara de medir, e o feito de prohibir algo que por lei non está prohibido. "O me das la puta bandera o te la tragas. Tú eliges, follavacas". Das maneiras que empregaron as forzas de seguridade para requisar as bandeiras, preferimos non dicir nada, porque sería redundar no que todos xa pensamos.


Como experto, chamamos a Antonio Banderas para que nos dese a súa opinión, pero estaba comunicando
Este domingo xoga o Dépor contra o Espanyol. Diversas peñas e plataformas deportivistas alentan a tódolos siareiros a levar a bandeira galega a Riazor en resposta ó ocorrido o pasado fin de semana en Valladolid. Xa non é unha cuestión de reivindicar independentismos ou separatismos; trátase de reivindicar o dereito de cada un a expresar un sentimento mediante un anaco de te que, en ningún caso, pode "incitar á violencia".

Rematamos con esta frase que di: "para moitos, bandeira é aquilo que colga da súa corda de tender".

lunes, 13 de mayo de 2013

Tú no te quejes que por lo menos tienes trabajo

"Si, un contrato temporal a media xornada facendo corenta e pico horas semanais"

Nos tempos de Franco si que se vivía ben, que ninguén protestaba nin se facían folgas, non como agora.
Ocorre moitas veces que non somos conscientes da persoa que temos diante á hora de falar. Xa sexa por descoñecemento, despiste ou, directamente e sen andarnos con formalismos, por foder esquecemento (mal)intencionado. Imaxinádevos que levades dúas semanas comendo sopas de sobre, colledes un avión, viaxades ate Somalia, parades o primeiro rapaz que se vos cruce por diante e lle dicides, "estou farto de comer sopas de sobre". 
Ocorre tamén que o interlocutor ó cal nos diriximos padece dunha sensibilidade a flor de pel. Sensibilidade a e por si mesmo, of course. Recoñecerédelo porque ela/el sempre está peor ca ti, traballa máis ca ti, o putean máis que a ti e cobra menos, moito menos ca ti. En castelán esta patoloxía coñécese como o "yoísmo", e tódalas frases comezan con un "es que yo", "pero yo" ou "pues yo más/menos (iso xa depende da ocasión)". Un consello: nunca, baixo ningún concepto, te queixes diante del.

Nos tempos que corren -frase rancia onde as haxa-, cunha crise que nos afoga e cunha cifra de parados que vai camiño de ser insostibel, este último grupo anteriormente descrito reprodúcese como as esporas. A quen non lle pasou algunha vez, nunha tertulia en calquer bar ou na sobremesa de calquer comida familiar, a situación que sempre remata co título desta entrada: "tú no te quejes, que por lo menos tienes trabajo".
Si, tes razón. Ti estás peor ca min, non cho discuto, pero a túa desgraza non é inversamente proporcional a miña felicidade. Que ti estés mal e vaias a peor, non significa que eu vaia ben e vaia a mellor. Ti non tes traballo; eu teño un traballo de merda. Non me critiques por queixarme; queixémonos os dous á vez, protestemos e saiamos á rúa a compartir o noso malestar cunha xeración que ou non ten traballo, ou ten un traballo de merda e 0 futuro, ou ten que emigrar para poder levarse á boca unha mísera sopa de sobre.
En definitiva: transformemos mala hostia en reivindicación. Non te pidas outra caña e te cagues na nai que pariu Grecia e a súa polis. Érguete.

En Bangladesh tamén tiñan traballo. Que non se lle ocorrera a ninguén queixarse, aínda por enriba.
Pode que ti, querido lector e oínte, sexas un desos parados de longa duración. Ou quizáis teñas un traballiño, mal pagado, cun contrato temporal, facendo máis horas das que pon o teu contrato e, por suposto, sen cobrar esas horas extra. Por proporción, o máis seguro é que pertenzas ó primeiro grupo. Pois tendes que saber que nin os dun lado nin os do outro sodes inimigos. Sodes víctimas dunha estafa á cal lle chaman crise económica.
A maquinaria propagandística dos governos é brutal por necesidade. Controlan os medios, xa sexa directa ou indirectamente, no medio público estatal ou a través de medios privados untados ate as cellas presididos por xornalistas empresarios feroces e insaciabeis. Dun tempo a esta parte, por exemplo, a culpa da crise é dos funcionarios. Que si hai cientoylamadre, que se son unha panda de vagos, que se fichan para tomarse o café... de acordo, haberá de todo, como na empresa privada... ¿pero de verdade teño que crerme que o pufazo de Bankia é motivado polo "exceso" de funcionarios?. E o malo é que esos mensaxes calan na sociedade ate converterse en dogma de fe, e o político de turno contento. Que a árbore non nos impida ver o monte; abramos os ollos: este clima de división somentes lles favorece a eles. Non deixemos flancos sen vixiar, non desviemos a atención, porque será no oco libre onde entrarán con todo e nos collerán por sorpresa.

Hai uns días soubemos que un edificio en Bangladesh onde se atopaban centos de explotados traballadores derrubouse levándose consigo a case 400 persoas. Posteriormente, rasgando un pouquiño, saberiamos tamén que nese edificio traballaban para empresas textís occidentais nunhas condicións case infrahumanas. Se abrides os vosos armarios e mirades na etiqueta das vosas camisolas, veredes un "Made in Bangladesh" en moitas delas. Sabemos que é difícil non ser cómplice desa explotación xa que, mercando a súa roupa e creando demanda, somos cómplices (in)directos, mais cando menos, algunhas cousas si podemos facer. Primeiro e o máis obvio e complicado, tentando non mercar esa roupa. Segundo e case obrigatorio, non esquecernos nunca, crear conciencia e loitar activamente.

¿Que vos parece se saímos todos dunha vez a queixarnos un pouco?.

viernes, 10 de mayo de 2013

O adverbio que se lles esqueceu escribir na Constitución

Artículo 14: los españoles (no) son iguales ante la Ley


O Rei Juan Carlos, á saída dunha rave
Comezando porque "la persona del Rey es inviolable y no está sujeta a responsabilidad". Vamos, que pode facer o que lle pete porque ninguén lle pode dicir nada. ¿Lembrádesvos no Mario Bros -os que xogáchedes a el- cando atopabas a estrela que te facía inmune durante un tempo ilimitado?, pois Juan Carlos ten unha estrela, moi grande e ilimitada.

Pero non nos queixemos agora. Votámolo na Constitución. Bueno. Nós non. Os que o votasen no seu día. Eran outros tempos, dirán, e por iso non podemos ser demasiado crueis. Todo, absolutamente todo, hai que medilo en base ó tempo no que sucedeu. Logo dunha longa noite de pedra, todo o que fose abrir a xanela para airear o cheiro a alcanfor era positivo. E a Constitución, coas súas cousas boas -que as ten, ou alomenos as intencións-, tamén ten as súas cousas regulares e malas, pero, que carallo. Despois de aturar ó anano cabrón anano dictador, non nos imos poñer tiquismiquis con un "quítame una inviolabilidad por aquí y ponme República donde ponde Corona".


Non deixa de resultar curioso que primeiro lemos que somos todos iguais ante a Lei e logo que o Rei é inviolabel. Algún pensará que a orde dos factores non altera o producto, pero se rasgamos un pouquiño máis, comezamos con un todos e rematamos en Juan Carlos, que non debe ser español -si, puristas, naceu en Roma-. Non nos extrañaría nada que Felipe estivese ansioso porque abdicase o Rei, e non por ser Republicano, se non porque ten que ser un choio iso da inviolabilidade.



Juan Carlos o día da súa proclamación como Rei, a piques de recibir a estrela que lle faría inmune
Comentábanos un oínte polo facebook que nos tempos que corren é absolutamente ridículo e anacrónico que en pleno século XXI siga existindo un posto público de natureza herditaria. Nós imos máis lonxe... e tamén no século XX. Pero algúns dos que mandan deben de pensar que a Constitución está talada en pedra e non se pode modificar así como así. Agora ben, para modificala delimitando o teito en gasto público en pleno verán, con certa nocturnidade e algo de aleivosía, non hai ningún problema. Iso si, para debater e votar outro modelo de Estado, xa é outro cantar.
Dicimos moitas veces no programa que os políticos temen a verba "referéndum" coma un neno teme ó coco. Cada catro anos votamos quen queremos que decida por nós, mais non decidimos por nós en cuestións tan fundamentais como as leis educativas ou mesmamente o aborto. E temen o referendo porque significa que o pobo elixa por si mesma. Non vaia ser que votemos algo que non lles guste, ¿que lexitimidade terían para non aceptar a voz do pobo?. Chámanlle democracia e non o é

Hai uns días coñecimos a noticia da suspensión da imputación da Infanta Cristina no caso Nóos. En resumidas contas, semella que non hai "ningún indicio" para inculpar á filla do Rei, porque non tiña por qué coñecer os sucios negocios que se traía o seu marido cando, presuntamente, desviou máis de seis millóns de diñeiro público. Porén, o cidadán de a pé ten que entender que o tren de vida que levaban os dous non facía sospeitar para nada a Cristina de que Urdanga podería estar facendo uns cartiños en B que non declaraba. Vaia. E nós que pensabamos que a parva era Elena. Máis que parva, semella moi lista.
Cristina engrosa a lista de "mulleres de" que non se enteran de nada. Dende Ana Mato, que "non lle consta" o Jaguar que había aparcado no seu garaxe, pasando pola muller de Bárcenas que botou balóns fóra cando se soubo que ingresou máis de 10 millóns na súa conta en 2007, acabando coa Pantoja, que, pobre dela, pensaba que o seu mozo naqueles tempos sofría de síndrome de dióxenes, ¿quen ía pensar que nas bolsas de lixo que levaba a casa había billetes e billetes de cincocentos?. Fraco favor lle fan ó feminismo estas mulleres.

Como nos gustaría ter de muller á Infanta Cristina, para facer e desfacer o noso antollo. Non, case mellor. Como nos gustaría ter de papá, ó pai da Infanta Cristina. 

lunes, 6 de mayo de 2013

Non á mina de Corcoesto

Ou o que é o mesmo, non ó diñeiro a calquer prezo


"Y si te fijas, esta maqueta del Eurovegas se ha hecho con trozos del Estatuto de los trabajadores, que es pa lo que vale"
Discutiamos nun dos vinte e pico programas que levamos, con motivo das desafortunadísimas declaracións de Fernández Díaz -ministro de Interior, nin máis nin menos-, sobre a importancia ou non pervivencia da especie. Desta, da nosa, non de outra. Algúns, nun arrebato de profunda crítica interior, preguntábanse que onde estaba a polémica. Desaparecemos, deixamos a Terra en paz, chimpún, a outra cousa e aqui paz e despois gloria.

O ser humano é egoísta per se. Esquilmamos a terra que pisamos; destruímos o medio que nos rodea; urbanizamos a costa e cazamos por diversión. Facemos festas que se basan na tortura animal; expropiamos terreos naturais para cementar e facemos buratos nunha capa de ozono xa deteriorada de por si. En definitiva, estamos a cargarnos o planeta para os nosos propios intereses, ondeando sen vergoña a bandeira do avance e o progreso. Por iso preguntámonos de novo, ¿sería tan negativo que o ser humano desaparecese?, para o planeta Terra, de seguro que non.
Cantaba aquel que quixera ser civilizado como os animais. Razón non lle faltaba.

Nestes últimos meses estamos asistindo, en Corcoesto e bisbarra, a unha serie de manifestacións en contra dun atentado contra o patrimonio común. Común significa, a grosso modo, de todos. E iso que é de todos, quéreno destruír para beneficiar a uns poucos. Detrás disto atópase Edgewater, unha empresa canadense experta en rebentar a terra, que di que aqui hai ouro, e que que nos parece se poñen uns cantos petardos, prenden os mistos, fanse co metal prezado e saen fuxindo coma foguetes. Coma os foguetes que van destruír o noso solo.


Imaxe dunha mina. Como podedes comprobar, algo moi natural e pouco artificial.
Prexuízos estéticos aparte, unha mina supón contaminación. Toxicidade. Cianuro e química. Unha bomba ambiental que pode estalar en calquer momento e acabar para sempre coas fotografías máis fermosas da nosa terra. E non sería a primeira vez que ocorre algo semellante.
Pero tranquilos todos. Que non nos imos quedar coas mans baleiras. A cambio, gañaremos varias ducias de empregos e, quen sabe, se cadra algún añaquiño dese ouro. Porque esa é outra, ¿a onde irá a parar toda esa riqueza que se atopa no noso subsolo?, e o que é pior, ¿que fan os nosos representantes políticos, garantes do noso patrimonio e ben común?, baixar os pantalóns e agochar a cabeza. Ai, capital.

Un pouquiño máis arriba podiades ver unha imaxe da maqueta de Eurovegas sendo observada polo millonario Sheldon Adelson, impulsor do proxecto. Empregamos esta imaxe para exemplificar á perfección o binomio diñeiro vs todolodemás. Desta quenda, xa non se trata de patrimonios comúns nin medio ambiente. Trátase dos dereitos laborais, que se verán seriamente perxudicados -máis se cabe- para quen teña a sorte de que traballar alí. Polo de agora, xa sabemos que os benvidosMrMarshall gozarán de exencións de impostos, terán permisividade en canto a lei Antitabaco, e se modificará o Estatuto dos Traballadores o seu antollo. Xa se sabe, hai que ser hospitalarios cos de fóra, e máis se traen diñeiro.
Poderoso caballero. Imaxinámonos o cú en pompa do Presi agardando capital estranxeiro.

Chegados ate aqui, formulámonos a pregunta do comezo. Se cadra, a resposta varía... ¿e se desaparecemos dunha puta vez e deixamos o planeta Terra en paz?.


domingo, 5 de mayo de 2013

Cuando frecuentaba malas compañías

Non queremos mentir de antemán. Non queremos caer na demagoxia barata e na crítica fácil. Propoño que todos fagamos un pouco de autocrítica e recoñezamos que tamén, nalgún momento da nosa vida, frecuentamos malas compañías.


Ay quien maneja mi barca, quién?, que a la deriva me lleva, quién?
Oigan, que non é nada malo. Que levante a man quen non coñeceu nos seus tempos mozos a un repetidor que rulaba costo, ou o típico camello local que pulula por calquer barrio normal de calquera cidade normal. E digo máis. Que levante a man quen non se deixou levar algunha vez pola presión grupal e probou un porriño, ou ten fotos comprometedoras daquel sábado de madrugada con unhas cantas botellas copas de máis.
Si amigos, somos humanos e todos temos un pasado. Mais semella que a algúns lles custa un pouquiño máis recoñecelo, xa sexa polo status ou polo cargo público que ostentan.

Fai unhas semanas, en certo xornal estatal, saían unhas fotos do pasado de Alberto Núñez Feijóo, actual Presidente da Xunta de Galicia, en compañía do coñecido narco e empresario Marcial Gallego. Motivacións detrás desta publicación aparte, todos agardabamos as aclaracións pertinentes a estas imaxes, que non se fixeron esperar. Feijóo, como se dun adolescente se tratase ó cal a súa nai lle acaba de atopar o paquete de Chester entre a merda da súa habitación, tirou balóns fóra e dixo que descoñecía a profesión narcotraficante deste home, que era un amigo duns amigos e que raras veces coincidiu con el.



Pola foto semella que non teñen dentes, pero tranquis, que non é polas drogas
Ó fío das súas declaracións, nós preguntámonos, ¿que pasaría se Feijóo recoñecese que tratou con narcos na súa mocidade?. Porque presi, sexamos serios. Ninguén no seu sano xuízo pode tragarse que vostede non coñecía os negocios do seu amigo Dorado.
Pero está ben. Aceptemos polbo como animal de compaña. Renunciemos o noso espírito crítico e creamos nas súas palabras, que é certo que realmente non sabía nada... ¿cómo explica a contratación con diñeiro público de empresas de Dorado despois de ser condenado por narcotráfico?. Máis tarde, saberiamos tamén que non só de Feijóo, se non tamén que do bipartito e de Fraga, as empresas de Dorado recibirían cartos.
O asunto non é cuestionar as relacións privadas do Presidente. O que queremos saber é o rédito que puido sacar Dorado -ollo, que é diñeiro público-, e o beneficio que puido obter o Partido Popular, se é que obtivo tal.

Permanezan atentos ós xornais e informativos, porque co pasar das semanas seguiremos tendo noticias. Polo de agora, o que podemos sospeitar é que unha presunta carreira de Feijóo en Madrid puido verse perxudicada, pero xa se sabe, a memoria de certa parte da sociedade é moi selectiva.


Un consello: revisade a privacidade das fotos no voso Facebook. Non vaia ser que vos pase algo semellante.


¡Saúde!.



viernes, 3 de mayo de 2013

O viaxe estelar de Esperanza Aguirre

Que di Esperancita, a esperanza da dereita conservadora e liberal, que que a xente nova emigre é un motivo de optimismo cun efecto moi positivo.
"Non vos confundades, choramos da felicidade que nos provoca emigrar"


Como sabedes os que nos escoitades -e os que non espero que o descubrades pronto-, unha das contas pendentes que temos no programa é a de comprimir nun .rar toda a actualidade dunha semana nunha hora de radio, cuspila en 57 minutos e que o resultado final sexa, cando menos, digno de contar e -o que é mais difícil-, digno de ser escoitado -de escoitar, non de coito-, o que moi poucas veces nunca ocorre. E non porque o resultado final sexa malo -ainda que hai de todo...-, se non porque a tarefa de resumir unha semana nunha hora é complicada, e un efecto inevitabel disto é que nos deixamos, de sete días que ten a semana, case catro no tinteiro...

Hai xente ó longo da vida que pasa e non volve, que pasa para quedarse, e outra que pasa, volve, marcha de novo, e se iso, xa nos veremos polos bares. Na política, como na vida mesma, hai persoeiros que pasan, non marchan, seguen aí, non os botas nin con auga quente, e outras que pasan, marchan, quedan, nisininonitodolocontrario, e din que marchan pero están, aínda que non queiras. Unha destas últimas é a dama de ferro española, a adalide conservadora, a que lle custa chegar a fin de mes, tan da terra chá que merca no Zara. A estas alturas do texto, moi seguramente adiviñariades de quen falamos, e non só polo título ou polas ligazóns. 

Pois nesas andabamos no último programa, cando nos vimos obrigados a ter que rexeitar contra a nosa vontade esta noticia, xa que a actualidade manda, e considerabamos que tiñamos máis de seis millóns de motivos para falar doutro tema moito máis importante. Porén, non queriamos deixar pasar a oportunidade de falar disto aínda que sexa pola verba escrita e non falada, pois, coma sempre, o que prima é o mensaxe máis que a canle, e que mellor que estrear un blogue radiofónico que con Esperanza Aguirre, que supoñemos que será como anunciar cafés con George Clooney, un reclamo infalibel.
Unha das cousas que ten, é que non cala. E quen non cala, acaba por cagala. Cun paro que supera o 50% na mocidade, moitos vense obrigados a coller as maletas e marchar, na maioría dos casos, contra a súa vontade. E "contra a súa vontade" significa obrigados, non porque non queiran traballar e fagan as maletas baixo ameaza, se non porque se ven obrigados a emigrar para traballar xa que o país no que viven non lles proporciona tal dereito.
Pois para Esperanza, que os nosos mozos emigren é superpositivo. Que non sabe por qué a xente se queixa. Que non entende por qué os mozos queren traballar aquí, co mundo que se lles abre logo dos Pirineos. Non seremos nós quen lle levemos a contraria á señora Aguirre. Por favor. É máis. Ate estamos de acordo en que viaxar e traballar fóra "enriquece" e abre mentes, mais no fondo, o importante está no matiz, na motivación de cada un para marchar. E a xente marcha obrigada pola situación e pola necesidade de traballar... vaia... como nos recorda iso ós tempos pasados. Bah... coincidencias.


O día que Esperancita quixo emigrar, pero tivo un problema co helicóptero.

O que temos claro é que se temos que emigrar é porque non valemos. Non como o fillo da Aguirre, que conseguiu traballo no Ministerio de Economía a dedo polo seu talento e valía. Os Aguirre, familia exemplar.

Así nos loce o pelo.